Ik begon twee keer pe

[Labi1995]

Na de ontkenningsfase begon ik verschillende dingen te proberen. Ik begon twee keer per dag met mijn knie te kneden en een ibuprofen-regime te nemen. Ik kocht een schuimroller en begon 2-3 keer per dag te rollen. Ik begon verschillende beenversterkingsoefeningen te doen, specifiek gericht op mijn heupontvoerders, hamstrings, quads en kuiten. Om te compenseren voor het feit dat ik niet kon rennen, heb ik wat zwembadrennen, fietsen en zwemmen gedaan. Gedurende de eerste paar weken, "testte ik" mijn benen om de paar dagen en elke ] keer als ik het zou maken tussen de 1 en 2 mijl voordat de pijn terugkeerde, bereikte het vaak een ernstig niveau voordat ik het zou afsluiten gefrustreerd en verslagen te worden . Na die eerste paar weken besloot ik om rest in de mix op te nemen en ging een paar keer een week tot 10 dagen zonder helemaal te lopen. Na een week of langer te rusten, voelde ik mijn benen geweldig en helemaal geen pijn en ik begon opgewonden te raken. Dan zou ik mijn schoenen vastmaken, proberen te rennen en tussen de mijlen 1 en 2 zou de pijn weer beginnen, waardoor ik onvermijdelijk mijn puntje moest afsnijden. Naarmate de race steeds dichterbij kwam, werd ik steeds wanhopiger. Ik kocht de Patt Strap, ik kocht de Mueller Max Strap, ik kocht een nieuw paar schoenen, ik kocht 'The Stick', ik ging op zoek naar een fysiotherapeut die inserts op de voetboogaanbood die ik uiteindelijk kreeg. Niets dat ik probeerde, maakte enig verschil. Telkens als ik uit een run zou gaan, begon de pijn weer opnieuw. Ongeveer een week voor de race vertelde ik het mijn moeder en ik zei tegen haar: "Het zal een wonder zijn als ik de race kan rijden." Vijf dagen voor de race was het zonnig en 70 graden hier in Chicago en als je uit dit gebied komt, weet je hoe zeldzaam dat is voor maart. Ik kwam thuis van mijn werk en ik stond te trappelen om te rennen. Terwijl ik voor mijn kast zat en mijn sokken aanzette, zag ik een oud paar loopschoenen naar de achterkant Nike Air Max 270 Dames van mijn kast, een paar Saucony Ride 2s die ik afgelopen november met pensioen had gekregen. Ik was sinds december overgestapt op de Saucony Guide 5s nadat ik een winkel had bezocht en kreeg te horen dat ik een steunschoen nodig had vanwege overpronatie. Ik schakelde tussen de Guide 5s en een paar Brooks 'Green Silence voor snellere runs. Ik zag de schoenen daar eenzaam achter in mijn kast zitten en dacht bij mezelf: "Wat heb ik in godsnaam al het andere geprobeerd, ik zou net zo goed kunnen zien of een andere schoen iets verandert." Ik hield van de rit 2s. Ik heb nooit blessures gehad tijdens het hardlopen en had twee paar gepensioneerd voordat ik overschakelde. Die schoenen maakten een WERELD van verschil. Ik voltooide die avond een wandeling van 3,6 mijl en toen ik terugkeerde naar het huis belde ik mijn vrouw, mijn vrienden en mijn broer (allen hardlopers) om hun het geweldige nieuws te vertellen. Een paar dagen later had ik weer een pijnvrije 3 mijl lange run en was bereid om de Halve Marathon een kans te geven ... Ik had niet meer dan 3,5 mijl per keer in 6 weken Nike Air Max 270 Hombre gelopen, maar ik wilde zo graag rennen deze race.
Tijdens de halve marathon had ik wat ongemak in de knie dat begon tussen mijl 4 en 5, maar het steeg nooit tot het niveau van "pijn" en ik kon de NYC Half in 1:45:02 voltooien. Ik ben geen huiler, maar ik begon te huilen nadat ik de finish was gepasseerd. Ik had bijna de hoop opgegeven dat ik de race zou kunnen rijden, laat staan ??dat ik mijn eerste halve marathon in een respectabele tijd zou voltooien. Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat een schoenwisseling een grote rol speelde in de ontwikkeling van mijn ITBS. Het kwam nietmeteen bij me op omdat ik 100+ mijlen in het nieuwe paar had gelopen voor het begin van de ITBS-symptomen. Voor alle ITBS-pati?nten daarbuiten - ik voel je pijn! Hoewel schoenen mogelijk geen letsel kunnen voorkomen, lijkt het meer dan mogelijk dat ze een verwonding kunnen veroorzaken als je de verkeerde kiest.